अकिञ्चनोऽहम्
पृथ्वी
मदीयमनसो मुदं वितनुतां सदा शङ्करः
स्वयं हृदयसद्मनि स्थितिमियात् स पीडाहरः ।
प्रफुल्लितमना भवानि सततं सदा जीवने
न वै भ्रमयतां पुनः शिव ! घने जगत्कानने ।।१
स्वयं हृदयसद्मनि स्थितिमियात् स पीडाहरः ।
प्रफुल्लितमना भवानि सततं सदा जीवने
न वै भ्रमयतां पुनः शिव ! घने जगत्कानने ।।१
विलाप–परिहास–रोदनयुतं सदैवाद्भुतम्
निशम्य दिनमेति कष्टसहितं जनानां रूतम् ।
कदा सुखमवाप्यते जगति कर्हिचित् पीडनम्
कथं नु विदितं भवेज्जगदिदं, मृषा कल्पनम् ।।२
निशम्य दिनमेति कष्टसहितं जनानां रूतम् ।
कदा सुखमवाप्यते जगति कर्हिचित् पीडनम्
कथं नु विदितं भवेज्जगदिदं, मृषा कल्पनम् ।।२
प्रभाकर इतः प्रकाशयति किं प्रभातं सदा
उदित्य पुनरस्तमेति भुवने किमर्थं तदा ।
जनानुपदि शन जनिस्थितिलयाः समेषामिति
स्वयं रविरूदेति तिष्ठति पुनर्लयं गच्छति ।।३
उदित्य पुनरस्तमेति भुवने किमर्थं तदा ।
जनानुपदि शन जनिस्थितिलयाः समेषामिति
स्वयं रविरूदेति तिष्ठति पुनर्लयं गच्छति ।।३
अनित्यलघुजीवने किमपि किं विधेयं खलु
स्वकीय सकलं मनःस्थकलुषं विहेयं खलु ।
वृथा जगति मोह–शोक–निखिलाः व्थावर्धकाः
विहाय सकलान्, भवेम सकलाः प्रभो सेवकाः ।।४
स्वकीय सकलं मनःस्थकलुषं विहेयं खलु ।
वृथा जगति मोह–शोक–निखिलाः व्थावर्धकाः
विहाय सकलान्, भवेम सकलाः प्रभो सेवकाः ।।४
सदा तव सुशीतलं करूणदं भवेद्दर्शनम्
सुखेन परिपाल्यतां मम पुनः प्रियं जीवनम् ।
इदं मम मनः शिवे हि रमतां भवत् कोमलं
कुरूष्व चरणारविन्दमधुपं चिरञ्जीविनम् ।।५
सुखेन परिपाल्यतां मम पुनः प्रियं जीवनम् ।
इदं मम मनः शिवे हि रमतां भवत् कोमलं
कुरूष्व चरणारविन्दमधुपं चिरञ्जीविनम् ।।५